We moeten het eens over Kevin hebben van Lionel Shriver is een echte aanrader. Het boek handelt over verantwoordelijkheid, schuld, eenzaamheid, maar ook over liefde en verbondenheid. De liefde van een moeder voor haar kind, zelfs in de extreemste omstandigheden.
De toon is soms hard en confronteert je met je zelf. Je begint vaste waarden en overtuigingen in vraag te stellen. Ik geef het toe : de confrontatie is niet altijd even makkelijk. Ik heb het boek ook vaak opzij gelegd. Niet omdat het saai of langdradig is, maar om de beelden die het uit mijn eigen leven opriep een plaats te kunnen geven.
Zo vertelt de moeder van Kevin hoe het was om een kind ter wereld te brengen. Er was geen 'klik', geen automatische onvoorwaardelijke liefde en zeker geen roze wolk. Haar baby weigerde de borst, wat een gevoel van afwijzing bij haar teweeg bracht. Een gevoel dat nog vaker terugkomt in haar relatie tot haar zoon.
Het bracht me terug naar mijn eigen zwangerschap, de geboorte van mijn zoon en de eerste periode na de bevalling. Ook voor mij was er geen ‘klik’ en ook geen roze wolk. Ik voelde zoveel verantwoordelijkheid voor dat kleine wezentje, dat ik niet kon ontspannen en genieten van de liefde die hij mij gaf. Ik voelde enkel de angst om dingen fout te doen. Ik wilde zo graag het allerbeste voor mijn kind en op dat moment was dat ‘de borst geven’, maar dat lukte niet. Daardoor kreeg ik het gevoel te falen als moeder. En hoe vaak er ook werd gezegd, dat het allemaal niet zo belangrijk was, toch hoorde ik enkel dat borstvoeding het beste was. Mijn focus lag op wat niet binnen mijn bereik lag. Dankzij mijn zoon heb ik met schade en schande geleerd mijn focus te verplaatsen van wat ‘hoort’, naar wat er wel aanwezig is en naar wat goed gaat. Genieten van de kleine dingen. Telkens opnieuw.
De moeder van Kevin vertelt heel eerlijk hoe ze vaak heen en weer wordt geslingerd tussen liefde en haat voor haar kind. Hoe verwachtingen – van anderen of van haar zelf – niet worden ingevuld en hoe moeilijk het is om daarmee om te gaan. Het geeft tegelijkertijd een confronterend en een opgelucht gevoel. Confronterend omdat je stil staat bij welke verwachtingen jezelf allemaal hebt en door welke verwachtingen van de maatschappij je jezelf laat beïnvloeden. Zien we het ruimere plaatje nog wel? Laten we onszelf niet te veel beperken door anderen of door onszelf?
Maar je voelt je ook opgelucht. Je bent blijkbaar niet de enige die zowel liefde als haat kan voelen voor je eigen kind. Er zijn nog vrouwen die zich wel eens alleen voelen staan in de relatie met hun kind, die zich ontoereikend voelen en het allemaal zo goed niet meer weten. Het is fijn te weten dat je niet zo “anders” bent….
